Ερχόμενος στη Βαρκελώνη πίστευε ότι θα είναι στο βάθρο. Η αλήθεια είναι ότι την ίδια πίστη είχαν αρκετοί στην ελληνική αποστολή. Ο κάθενας για τους δικούς του λόγους. Αυτός που το ήθελε περισσότερο από όλους όμως ήταν ο ίδιος ο Περικλής Ιακωβάκης.
Είχα την τύχη να δω από κοντά την κούρσα του στο Γκέτεμποργκ πριν από τέσσερα χρόνια. Είχα την τύχη να πανηγυρίσω τότε στο στάδιο Ούλεβι της σουηδικής πόλης. Την ίδια... ανάγκη για να χειροκροτήσω τον 31χρονο πρωταθλητή των 400 μ. με εμπόδια είχα και το Σάββατο (31/7) στο Μονζουίκ της Βαρκελώνης. Και η αλήθεια είναι ότι αξίζει το χειροκρότημα. Γιατί εδώ και 10 χρόνια βρίσκεται συνεχώς στις μεγάλες διοαργανώσεις και στους τελικούς του αγωνίσματος του (με ελάχιστες εξαιρέσεις).
Οπως είπε και ο ίδιος μετά τον τελικό και την πέμπτη θέση που κατέλαβε «είμαι ευχαριστημένης από την προσπάθεια, όπως ήρθαν τα πράγματα μετά από τόσα προβλήματα. Πάντα προσπαθώ να κάνω το καλύτερο με την ίδια αξιοπρέπεια για να αισθάνομαι υπερήφανος εγώ, η προπονήτριά μου και οι δικοί μου άνθρωποι. Οπως παλιά».
Η τελευταία πρόταση του Περικλή Ιακωβάκη προφανώς ήταν και η υπόσχεση που έδωσε στον ίδιο του τον εαυτό για τον δρόμο που έχει χαράξει μπροστά του που φτάνει μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.
