Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Σαν... μετάλλιο!


Η παρουσία του Λούη Τσάτουμα στον τελικό της Κυριακής (1/8) στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στίβου της Βαρκελώνης ήταν κάτι σαν... μετάλλιο. Ο κορυφαίος Ελληνας άλτης του μήκους τελείωσε τον αγώνα του με τα 8,09 μ. που σημείωσε στο δεύτερο άλμα του και την έκτη θέση που κατέλαβα. Οπως είπε και ο ίδιος αμέσως μετά και τα έξι του άλματα στον τελικό (ο πρώτος ολοκληρωμένος αγώνας του μετά από έναν χρόνο) το ότι έφτασε μέχρι τη διοργάνωση της πρωτεύουσας της Καταλονίας ήταν επιτυχία. Σε μια χρονιά που οι θεραπείες προκειμένου να αντιμετωπίσει τον τραυματισμό του στη φτέρνα ήταν η καθημερινότητα του κατάφερε να σημειώσει την τρίτη καλύτερη εμφάνιση του σε μεγάλη διοργάνωση. Μετά από το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου στο Μπέρμιγχαμ και την τέταρτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου στη Μόσχα. Κι όλα αυτά σε έναν αγώνα που πονούσε πολύ πριν μπει στον αγωνιστικό χώρο. Από την προθέρμανση του άρχισε να αισθάνεται ενοχλήσεις στο αριστερό του πόδι όμως «έσφιξα τα δόντια και μπήκα αποφασισμένος να αγωνιστώ στον τελικό. Ολη τη χρονιά με τον προπονητή μου κάναμε υπερπροσπάθεια για να καταφέρω να έρθω και να αγωνιστώ. Μέχρι και την τελευταία στιγμή δεν ξέραμε εάν θα καταφέρω να μπω στον αγώνα. Από πέρυσι που τελείωσε ο αγώνας στο Βερολίνο μέχρι να φτάσω εδώ έκανε περισσότερες θεραπείες, παρά προπόνηση. Τώρα αυτό που θέλω είναι να έχω μια χρονιά χωρίς πόνους. Δεν μπορεί θα έρθει και αυτό. Και τότε θα έρθει και η μεγάλη επίδοση», ήταν η δήλωση του Τσάτουμα στη μικτή ζώνη του Ολυμπιακού σταδίου της Βαρκελώνης το βράδυ της Κυριακής (1/8).
Πολύ καλή όμως ήταν και η παρουσία της Αντωνίας Στεργίου στον τελικό του ύψους. Μια αθλήτρια που παρά το γεγονός ότι σε όλη τη διάρκεια της καλοκαιρινής σεζόν δεν... έβγαζε αυτό για το οποίο είχε δουλέψει, ήρθε στη Βαρκελώνη και έκανε την προσωπική της υπέρβαση. Πρόκριση στον τελικό και εκεί την όγδοη θέση (1,92 μ.). «Ηταν αγώνας μυαλού. Τελικά όλα είναι στο μυαλό», είπε η άλτρια από την Πάτρα δείχνοντας ότι από τη Βαρκελώνη επιστρέφει στην Ελλάδα πιο σοφή.

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Βαρκελώνη, όπως... Ελλάδα!


Την Κυριακή (1/8) ήταν η μοναδική ημέρα που το πρωινό πρόγραμμα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος δεν περιελάμβανε τίποτα... εκτός του μαραθωνίου των ανδρών φυσικά που γίνονταν στην πόλη. Ηταν μια καλή ευκαιρία για τους δημοσιογράφους που κάλυπταν τη διοργάνωση να δουν λίγο τη Βαρκελώνη. Μεταξύ αυτών και εγώ. Μην φανταστείτε τρελά πράγματα. Το μόνο που πρόλαβα, ήταν να πάω στη Ράμπλα. Βγαίνοντας προς τα έξω διαπιστώνει κανείς πόσα κοινά εχουμε ως λαός με τους ισπανούς, ε... συγγνώμη τους Καταλανούς. Οι ταξιτζήδες βρίζουν στα Καταλανικά, οι καφετέριες την Κυριακή το πρωί είναι γεμάτες και στην παραλία... πανικός! Α βρήκα και ένα ακόμη κοινό... Περπατώντας στη Ράμπλα είδα έναν τύπο που έπαιζε τον... παπά! Και ο... ελληνικός τρόπος δεν ολοκληρώθηκε εκεί, αλλά συνεχίστηκε και στον τρόπο του παιχνιδιού. Στην αρχή φυσικά όλοι έβρισκαν τον... παπά, στην συνέχεια όμως έπρεπε να βγάλει και ο τύπος το χαρτζιλίκι του και δεν βρίσκονταν πουθενά...

Θέμα αξιοπρέπειας και περηφάνιας


Ερχόμενος στη Βαρκελώνη πίστευε ότι θα είναι στο βάθρο. Η αλήθεια είναι ότι την ίδια πίστη είχαν αρκετοί στην ελληνική αποστολή. Ο κάθενας για τους δικούς του λόγους. Αυτός που το ήθελε περισσότερο από όλους όμως ήταν ο ίδιος ο Περικλής Ιακωβάκης.
Είχα την τύχη να δω από κοντά την κούρσα του στο Γκέτεμποργκ πριν από τέσσερα χρόνια. Είχα την τύχη να πανηγυρίσω τότε στο στάδιο Ούλεβι της σουηδικής πόλης. Την ίδια... ανάγκη για να χειροκροτήσω τον 31χρονο πρωταθλητή των 400 μ. με εμπόδια είχα και το Σάββατο (31/7) στο Μονζουίκ της Βαρκελώνης. Και η αλήθεια είναι ότι αξίζει το χειροκρότημα. Γιατί εδώ και 10 χρόνια βρίσκεται συνεχώς στις μεγάλες διοαργανώσεις και στους τελικούς του αγωνίσματος του (με ελάχιστες εξαιρέσεις).
Οπως είπε και ο ίδιος μετά τον τελικό και την πέμπτη θέση που κατέλαβε «είμαι ευχαριστημένης από την προσπάθεια, όπως ήρθαν τα πράγματα μετά από τόσα προβλήματα. Πάντα προσπαθώ να κάνω το καλύτερο με την ίδια αξιοπρέπεια για να αισθάνομαι υπερήφανος εγώ, η προπονήτριά μου και οι δικοί μου άνθρωποι. Οπως παλιά».
Η τελευταία πρόταση του Περικλή Ιακωβάκη προφανώς ήταν και η υπόσχεση που έδωσε στον ίδιο του τον εαυτό για τον δρόμο που έχει χαράξει μπροστά του που φτάνει μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.